Bilinmezlik Denklemi

Milyonlarca güzel cümleyi sildiğim oldu bu satırlardan. Hepside kısada olsa anlamlıydı. Sırf sonunu getiremediğim metinlerin başlangıcı oldu diye sildim onları. Ben bazı cümlelere çok haksızlık ettim. Onları hiç silmemeliydim…

Bazı sokaklardan sırf benim evime çıkmaz diye geçmedim. O sokakların güzel ahşap evleri, balkonlarında başka yerde hiç görmediğim kadar renkli çamaşırlar asılıydı belki. Belki o mahallenin çocukları benim gibiydi… Denemedim…

Her gün önünden geçtiğim yüzlerce mağaza oldu. Her yerde bütün kış aradığım yelek belki de orada bir yerlerdeydi. Bakmadım… Basit vitrinlerine ön yargı yaptığım bir sürü yer oldu. Adını okumaya tenezzül etmediğim. Satışçılarını samimiyetsiz bulup sevmediğim. Ve aslında normal şartlarda nasıl insan olduklarını hiç bilmediğim, bilmediğim için kibir ettiğim şeyler oldu… Büyüklenmemeliydim…

Parkın salıncaklarını işgal eden kadınları ayıpladım. Çocukların oyun alanına tecavüz gibiydi benim için yaptıkları. Onları bir bankta izlemek gözümde aşağılamaktan başka bir şey olmadı. Düşünmedim hiç içindeki çocuğa can verdiği için böyle davranabileceğini. Ya da belki küçükken büyük yaşayanların büyükken küçüklüğüne dönmesi gibi bir şeydi onların bu eylemi. Belki benim gibi çocukluktan kalma bir aşktı onun için/ onlar için sallanmak. Ben yapamayacağım için mi yapanlara kızdım acaba. Ya da tek takıldığım nokta zincirlerin o ağırlığa dayanamayıp kopması mıydı? Anlamak için daha çok çaba sarf etmeliyim. Etmedim…

Herkese her şeye koşulsuz şartsız kızabilir insan. Anlamak esas olan... Çaba sarf etmek... Denemek, denemeye değer bulmak. Hayatın kısacık, küçücük aslında ne kadar basit ve geçici olduğunu bilmek, sevmek sevilmek yüreğinin elinden tutup her şeyle tanıştırıp benimsetmek…

Ne biliyor musun sorun olan. Fazla kaybolduk hayatın içinde. Bakmaktan ve görmekten yeterince nasip alamıyoruz. Görmediğimiz için doğru yorumlar peşinde değiliz. Ve bazen tüm yorumlar anlamsız bir yorumsuzluk…

Muhabbetle…

Sıradaki şarkı

Amak-ı Hayal