Ayrım...

Merhaba hayat,

Seni hep özenle karşılamaya çalıştım. Biliyorum bazen işleri batırdım, zamanı yanlış kullandım, emeği beyhude şeylere verdim, vazgeçtiğim şeylerde oldu, devam edeceğim diye tüm gücümle gayret ettiklerimde... Ne verdin ne aldın benden hiç bilemedim. Kim için ne için yaratıldım ve ne uğruna yaşıyorum pek bir fikrim yok.  Savurduğunda oldu tutundurduğunda... Sonuç olarak baktığımda sadece orda oraya koşan bir insan görüyorum. Öyle ki normal bir  adım atmak bana artık normal gelmiyor. Şikayet etmiyorum a canım, bil istiyorum sadece... Şuncağız kızım bu kadar yüklenmek oluyor mu bana acaba, bir daha bak şu duruma demek istiyorum... Konuşuyorum böyle kendi kendime sonra İnşirah dikiliyor karşıma iki ayet; 

Şüphe yok ki her güçlükle beraber bir de kolaylık var. (Unutma) Kesinlikle her zorlukla beraber, elbette bir kolaylık (ve rahatlık) da olacaktır...

Oluyorda... Ama o kolaylıklar kalp kırıklıklarını geçirmiyor. Acıyan canına merhem olmuyor. Aynı yerden yaralanmana engel olmuyor.

Sonra Amenasulü dikiliyor karşına ve diyor ki; Allah kimseyi gücünün yetmediğiyle yükümlü kılmaz... 

Yağmura sığınıyorum dua kapıların açıksa bil ki senden artık aynı duayı dahi istemiyorum, vazgeçtim... Belki de balıktan uçmasını bekliyordum, belki de kurak tarlada çiçek aramak kocaman bir saçmalık....

Bu da böyle olsun...