MERHAMET

Uzun soluklu savaşların ardından geriye tek kalan şeydi merhamet… Ne öncesinde ne de savaş esnasında hissedilmeyen, öncelik verilmeyen bu duygu,  akabinde oluşan o koca enkazına bakıp merhametiyle baş başa kalır. Herkes kendi payına düşene ağlar. Kendi payına düşene yeteri kadar ağladıktan sonrada dönüp karşı tarafın enkazına ağlar.

Merhamet savaşın üvey çocuğudur. İlk olacak hiçbir şeyin başını hiçbir zaman çekemez. Kavganın, hırpalanmışlıkların, ötelemenin, hırsın savurduğu tüm duygulardan sonra peyda olur. Merhamet en olması gereken yerde hep unutulan olmuştur. Ertelenişi, zamanında baskın olamayışı hep ziyan doğurmuştur.

Oysa merhamet pamuk gibidir. Oysa merhamet sadece savunmasızı sevmek değildir. Ah merhamet en kirlide bile temizi, güzeli arattırandır… Candır. İnsanlığın özüdür. Ne kıymetlidir ne inanılmaz bir duygudur o.

Oysa merhamet beklide sevgiden sonra bize zuhur eden en insani haldir. Dilimizle zehirlemesek, ellerimizle yerlere sermesek, acıtmasak hiçbir şeyi, bu kadar uzaklaşır mıydı bizden… 

~S'özde Yazar~