Ben Bir Ara...

Bir ölümün satır arasından geçtim. Açtım gözümü en olmadık yerde, kapattılar... Kapatsınlar istedim zaten. Ya her şeyi duyduğum gibi üstüne bir de hissetseydim. Böyle şeyler hep annemin başına gelir sanırdım, abartırdı bize göre o her şeyi. Abartmıyordu belki de neyse... Ölürsen ölmek güzel şey, öyle olmalı, sonsuz bir varoluş sonuçta ve ben tüm günahlarıma rağmen şeksiz şüphesiz inananlardanım. Ümitliyim, kendi cehenmemimin ateşini ebedi tutmayacağım.

Ne diyordum, öncesinde kapattığım gözlerimi açtım ama açamadım da ne varsa artık üstünde, sesler var ama ben yokum sanki. Yoktum bence öyle varlık var olmak sayılmaz. Nefes alamıyorum. Burası bir kabirse ben üşüyorum, üşümek serbest olmalı. Üstümde zifiri bir karanlık var ama ağırlık yok. Belki beni kabre koydular ama toprağımı henüz atmadılar, olabilir... 

Nasıldı diye biri sorsa verecek hiçbir cevabım yok. Görseydim belki bir his oluşurdu. Bu kabirden önceki ön görüşme hoşuma gitmedi değil. Bunlar yaşanacak. Herkes konuşacak sen öylece duyacaksın belki cevap da vereceksin ama kimseler bilemeyecek. Öğrendim ki vücudun tüm azaları aynı anda ölmüyormuş. Bazı organların hatta beynin bile kısım kısım öldüğü söyleniyor. Ölenin ölmeyen kısımları saatlerce hissetmeye devam ediyor yani aslında duygular hemen ölmüyor. Bu muazzam bilgi beni çok büyülüyor. Hiçbir şey birden olmuyor bu kâinatın her yeri sabırla ve sırayla yaşıyor yaşayacağı her ne varsa...

Ama biz...

Bizim sabrımız beş para etmez. Belki benim ki üç buçuktan dört sayılabilir ama beş değil, olmayacakta, olmasında. Bu kadar anlayışın hakkını kim verecek o sabrı gösterdiğin şeylerin sana geri bildirimi bile sabır istiyor...

Neyse ben bir ara ölüyordum güzel rüyaydı önce uyuttu sonra uyandırdılar. Küçük bir kabir pratiğinden geçtim tavsiye etmek isterdim ama edemem. Dozunda vermedikleri bir anestezidense kafanız bi milyon uyanıp insanları eğlendirmenizi yeğlerim çünkü herkes meraklı savunmasız biriyle uğraşmaya... Yaşamadım gerçi, hepsini de ben yaşayacak değilim. Yaşamak derken, yaşamak güzel şey doğrusu şikayetim yok ama ölmeyi de canım çekmiyor değil...

Sonsuz bir ışık hüzmesi olduğumuzda dahi asla görmeyi istemeyeceğim bir kaç insan var o insanlardan biri değilsen şanslısın çünkü ben bu cümleyi kolay kolay kurmam. Kuruyorsam bir sebebi var ve bu oldukça nahoş(kibarca) Unutkan biriyim ama böyle düşündüğüm kişileri aklımda tutmaya çalışacağım. Onlar hiçbir şeyi hak etmiyor cennette dahi görüşmemek dileğiyle....

.

S*ktirin...

...