Kaç Cümle Var ki...

Bir masanın üstünde sabahladım, kolumda kalem izi, parmak uçlarım kömür karası. Yazıp yazıp kenara savuşturduğum pek çok kağıt, sonra yazıya değil kağıda kıyamayıp geri toplayışım... Topladıklarımı tekrar tekrar kullanıp bir cümleden öteye asla gidemeyişlerim var. Kaç sabah var ki cümlem benden önce uyanmıştır. Kaç söz vardır ki içimde uykudadır ne yaptıysam onu oradan çıkaramamışımdır. 

Sahi nerede kalmıştık. Sarının, kırmızının, bir pembe Bulut'un buluştuğu yerden başlayacaktım ki gün battı, içimdekilerde o küçük pembe bulut gibi renklerini teslim etti karanlığa. Bir cümle kaldı geriye devamı gelmeyen. Çok vakit oldu başında dönüp duruyorum. Kıvranıyorum ama istediği yere ulaştıramıyorum. Bir bebek gibi başını bekliyorum... Bir masanın üstünde sabahlıyorum, gece ne demişim o ne anlamış bilmiyorum. Yazdıklarım yazmadıklarımı geçmemiş, aradığım kelimeler hala yerini bulmamış. Kaç zaman olmuş böyle akşamların sabahı bi ayazla uyanmışım. Sıcak başlayan gece seherde yerini soğuğa bırakmış. Gece yazdığın cümleler sabaha yabancı, akşam giydiğin kıyafetler seherin serinliğine iğreti. Ne vakit birbirine örtüşen cümleler yazdığımı varsaysam eksikliği yarımlığı ilişir gözüme. Söyledim sanırım söyleyememişim, anlattım varsayarım tekrar okuyunca görürüm ki daha hiçbir şey anlatamamışım...

İşte öyle...

#birfotoğrafbiryazı