Her dem...

İkindi vakti güneş veda ederken, ışığını kırıyor üstümüze. Ve biz tüm günün demini almış bir his ile uğurluyoruz onu. İstisnasız her gün... Her gün  bu farkındalık, bu yaşanmışlık  ve kıymet bilir tavırla bakıyoruz  o ışık hüzmesine. Sessizliğin huzuruna banıyoruz bir parçamızı. Azalan ışık üstümüze düşsün  diye uğraşıyoruz  deli gibi. Öyle  çoğul  konuştuğuma bakmayın, ben ve bende olanlardan bahsediyorum. Her biri içimde ayrı bir şahıs gibi olan kalbim ve hissiyatlarım yani.

🏵 

Hayatın  hakkını  verdik mi bilmem ama, ben ve benim içimdekiler şu güneşin hakkını  hakkıyla verdi. Hem de tam 31 yıl boyunca. Hayatımı  bilmem ama kendimi çok güneşe tuttum... Bütün o kırık ışıkların durgunluğu  bana beni anlattı. Sonra dedim ki kendi kendime, "sıradaki o güzel kırık ışık sana gelsin." Derken alışkanlık oldu bu. Nerede bir kırık ışık, nerede üstümüze düşen bir parça güneş var çeker olduk. Çektiklerim  bana seni  hatırlatıyor. O ışığın güzelliği  ve dâhi tüm güzellikler bana seni hatırlatıyor. O yüzden  artık kendim için değil senin için çekiyorum. Düşenler de, gidenler de, kalanlar da hep senin için... Benim içimden ve gördüğüm güzelliklerden sana doğru bir yol var. Ben bu yolu gide gele yol yaptım. Ben bu yolu günün en güzel ışıklarına düşüre  düşüre  açtım. Ben bu yola çok cümle  döşedim. Ben bu yola içimde ne varsa serdim. O yol o kadar güzel oldu ki, o yol öyle kısaldı ki; artık söylemesek de, anlatmasak da, bildirmesek de; duyuyor, anlıyor ve biliyorsun, biliyorum, biliyoruz...

#birfotoğrafbiryazı

Sıradaki 🎵